Yaşımız küçük diye bir akşam öncesinden başımıza bir şey gelmesin diye bizi bir odaya kapatmışlardı. Sadece o anı hayal meyal hatırlıyorum. Dışarıda acaba neler olup bitiyordu. Sanırım bunun cevabını günün ilk ışıklarıyla öğrenecektik. Dokturluk okuyan abim Kemal’in ismini duyar gibi oldum. Abimin bu koşuşturmacanın içinde ne işi olabilir ? Hem o okulda değil miydi ? Biz Aydın’daydık. O İstanbul’dan ne zaman geldi ? Hiçbir şeye anlam veremiyordum. Her şey o günün ilk ışıklarıyla aydınlanacaktı sanki. Pencereye bile yaklaşmamamızı söylemişlerdi. Ancak ben pencerenin bir aralığından sokağa baktığımda sanki Yörük Ali Efe’yi gördüm. Evet, evet onu gördüm. Üstünde yelesiyle elinde tüfeğiyle babamla bir şeyler hakkında konuşuyorlardı. Arada sırada Yörük Ali Efe, bir şeylere sinirleniyor olacak ki tüfeğini kaldırıp sanki ateş edecekmiş gibi ormanlık alana doğrultuyordu. Sanki bir şeylerin talimini yapıyorlardı. Onun hakkında çok şey duymuştum. Dağları taşları titretip düşmanları öyle bir korkutuyormuş ki ismini duyan hazır ola geçiyormuş.
Kafamda bir sürü düşünceler gezinti yaparken büyük bir gürültü duyduk. Artık ortalık yavaş yavaş ağarıyordu. Dışarı baktığımızda evimizin az ötesindeki sokağın başından ana yola çıkan yere kadar tam kırk tane öküz arabası görüyordum. Öküz arabaları boş gelmişti. Yan komşumuz Nimet nine hararetle Yörük Ali Efe’nin kızanlarından birine sevinçle bir şeyler anlatıyordu. Nineyi dinleyen kızanlardan bir tanesi hemen atına atlayıp ormanlık alanın önünden geçen yoldan hızlıca gitti. Sokakta kimse kalmamıştı.  Evde kimse kalmamıştı. Ortalık çok sessizdi. Bir an dışarı çıkmayı düşündüm ancak arkadaşımla ben korkuyorduk. Horoz sesleri bile duyulmuyordu. Sanki hayat durmuştu. Az sonra sokağın başından bir atlı geliyordu. Kapımızı çalarak ‘’Salim Ağa’’ diye bir iki kere bağırdı. Ben hemen aşağıya inerek babamın dün gece Yörük Ali Efe’yle birlikte Köşk cephesine gittiğini söyledim.

[Devamı Arka Sayfada]