Zil sesi duyar gibi oldum. Annem uyanmamı söylüyordu. Bugünün 29 Ekim Cumhuriyet Bayramı olduğunu, okuldaki şiir okuma görevimi unutmamam gerektiğini söylüyordu. Hemen yatağımdan doğruldum karşı penceremde asılı Türk bayrağını gördüm. Sanki rüyamdaki Gazi Mustafa Kemal’in üniforması Türk Bayrağı oluvermiş. Yörük Ali Efe’nin tüfeği masamın üzerindeki kalemim oluvermiş. Yüzümü yıkayıp aynaya baktığımda yanaklarımda sahiden bir iki damla belirsiz gözyaşı vardı. Gerçekten ağlamış olmalıydım. Gazi’nin yüzümü eliyle silişi ve sözleri aklıma geldi hemen. Televizyonda da sunucu bayram kutlamalarını anlatıyordu. Atatürk’ün Cumhuriyetle ilgili birkaç sözü ekrandan geçiyordu; ‘’ Bugünkü hükümetimizin, devlet teşkilatımızın doğrudan doğruya milletin kendi kendine, kendiliğinden yaptığı bir devlet ve hükümet teşkilatıdır ki onun adı Cumhuriyettir. Artık hükümet ile millet arasında geçmişteki ayrılık kalmamıştır. Hükümet millet ve millet hükümettir.’’ Hemen arkasından diğer bir sözü geçiyordu ve şöyle yazıyordu :’’ Gelecek nesillerin Türkiye’de Cumhuriyetin ilanı günü, ona en merhametsizce hücum edenlerin başında, cumhuriyetçiyim iddiasında bulunanların yer aldığını görerek şaşıracaklarını asla farz etmeyiniz! Bilâkis, Türkiye'nin münevver ve cumhuriyetçi çocukları, böyle cumhuriyetçi geçinmiş olanların hakikî zihniyetlerini tahlil ve tesbitte hiç de tereddüde düşmeyeceklerdir.’’ Televizyonu kapatıp okumam için bana verilen şiiri elime almıştım.’’Eşitlik istiyorsak madem, elimize alacağımız tek kalem, Görmedi böyle ilim, böyle fen bütün alem, Ne duruyoruz yürüyelim madem.’’

Cumhuriyet rejimi eşitlik demekti, özgürlük demekti, adalet demekti. Türk milletinin karakterine ve adetlerine en uygun yönetim şekli buydu. İlimde, fende ilerlemek istiyorsak bu yolu asla terk etmemeliydik.  Bizim silahımız top, tüfek değil tek bir kalemdi. Mürekkebi asla tükenmeyen çalışma azmimizdi. Cumhuriyet bizim tek yoldaşımız ve kılavuzumuzdu.  Atam sen yerinde rahat uyu, kazacaklar durmadan Cumhuriyet’e kuyu, biz ağlamayıp güldükçe ne silah işler ne kara büyü…

Osman GÖKBEL
          AYDIN